Πόσο ταλαιπωρούμαστε σε πράγματα εφήμερα, ανώριμα και ανούσια. Πόση ζωή σπαταλάμε για να θρέψουμε τον εγωϊσμό μας και τα κατώτερα αισθήματα της ψυχής μας. Πόση αγάπη χάνουμε στην προσπάθειά μας να αναλύουμε τις καταστάσεις και να απονέμουμε ευθύνες... Και η ζωή περνά, προχωρά και προσπερνά.... Αφήνουμε πίσω μας την ευκαρία να αγαπήσουμε, γιατί πρέπει να προλάβουμε την επιτυχία. Αφήνουμε πίσω μας το σήμερα γιατί πρέπει να προετοιμαστούμε για το "καθοριστικό" αύριο. Αφήνουμε να αποχρωματιστεί ο αισθηματικός μας κόσμος γιατί "ξέρουμε" πως θα μπορέσουμε να τον χρωματίσουμε ξανά αργότερα.
Όταν όμως το αύριο αυτό έρθει σε λίγα χρόνια για κάποιους από εμάς - γιατί πολλές φορές προλαβαίνει ο θάνατος να προσπεράσει τη ζωή μας - ποτέ δεν είναι σαν το χθες ή σαν την ονειρεμένη πλαστή εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, αλλά πολύ περισσότερο αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι.
Δεν θα ζήσουμε για πάντα και σίγουρα ζούμε μόνο μία φορά!
