Ο Σενέκα είπε κάποτε πως κανείς δεν είναι τυχαία σοφός! Πάντα πίστευα πως η παρατήρηση είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα της σοφίας. Έτσι λοιπόν όσο η παρατήρηση τροφοδοτεί τη σοφία, τότε και η σοφία αλλάζει, αφούοι εμπειρίες μας μέσα από τη συνεχή παρατήρηση δημιουργούν με γεωμετρική πρόδο κλιμάκωση της σοφίας μας.
Παρατηρώντας λοιπόν τι δημιουργεί κάθε φορά μία νέα εικόνα, μία νέα σκέψη, μία νέα συμπεριφορά είτε σε μας τους ίδιους είτε στους άλλους, αυτό που παράλληλα δημιουργείται ως αντανάκλαση της παρατήρησης, ως προϊόν είναι η απόρροια της στοχευμένης - εκ προ μελέτης- παρατήρησης.
Ο Δαλάι Λάμα αναφέρει πως οι κυματισμοί που δημιουργούνται με το βότσαλο στην ήσυχη λίμνη παραλληλίζονται με τις σκέψεις - στάσεις - συμπεριφορές μας, αλλά και συνανθρώπων μας που δημιουργούν ταραχώδεις "κυματισμούς". Η ταραχή αυτή είναι το μέσο, το εργαστήριό μας για το μάθημα της παρατήρησης και το στάδιο για την εξέλιξή μας.
Είναι η πορεία μας, η στάση μας, η ζωή μας, το παράδειγμά μας ένα κίνητρο αλλαγής μας αλλά και των άλλων; Είμαστε άραγε γνώστες του τι προκαλούμε ως μοντέλα ζωής ή πιστεύουμε στην τυχαία έκβαση της ζωής;
Αν κάποιος παρατηρούσε τη ζωή μας, αν ακάποιος μας θεωρούσε πρότυπο για την εξέλιξή του θα ήταν οι ενέργειές μας τόσο επιπόλαιες και "απαρατήρητες";
