Τα δώρα της ζωής

«Μ αρέσει η σκέψη πως την ημέρα που γεννιέται κανείς, του χαρίζουν τον κόσμο σαν δώρο γενεθλίων. Ένα υπέροχο κουτί με εξαίσιες κορδέλες! Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι ν' ανοίξουν το κουτί. Κι όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρουν μέσα μόνο το Θαύμα, την Ομορφιά, την Έκσταση. Ξαφνιάζονται που υπάρχει στη Ζωή και ο Πόνος και η Απελπισία, η Μοναξιά και η Σύγχυση. Κι όμως είναι όλα μέρος της Ζωής. Δεν ξέρω για σας όμως εγώ δεν θέλω να χάσω τη ζωή. Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί. Αυτό το μικρό κουτί λέγεται Πόνος. Τι να κάνουμε, δικό μου είναι κι αυτό, θ ανοίξω λοιπόν τον Πόνο και θα γνωρίσω τον Πόνο. Κι αυτό το μικρό πακετάκι λέγεται Μοναξιά. Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το πακετάκι που λέγεται Μοναξιά; Γνωρίζω τη Μοναξιά. Κι όταν μου λες ''Νοιώθω μοναξιά'', μπορώ να καταλάβω λιγάκι τη Μοναξιά σου και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ένας το μοναχικό χέρι του αλλού. Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα γνωρίσω και την Έκσταση. Βρίσκεται εκεί και θα τη βρω. Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον Πόνο σε Χαρά. Κι εσύ μπορείς να το κανεις αυτό. Μπόρεσα να πάρω την Αγωνια και να την κάνω Αλήθεια. Κι εσύ μπορείς να το κανεις αυτό. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κανεις εσύ. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Ότι μπορώ εγώ το μπορείς κι εσύ. Και πολλά πράγματα μπορείς να τα κανεις καλύτερα. Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις. Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι αυτά. Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου. Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μετατρέψουμε την Απελπισία σε Ελπίδα. Μπορούμε να σκουπίσουμε τα Δάκρυα και να τα αντικαταστήσουμε με Χαμόγελα.» 

Λεό Μπουσκαλια

Η δύναμη του εγώ στο εσύ

 

Αναζητώντας την τέλεια αγάπη, τον τέλειο έρωτα στον ανθρώπινο κόσμο μας, χάνουμε μία ακόμη ευκαιρία στο να αγαπήσουμε ή να ερωτευτούμε τώρα. Δεν υπάρχει τέλειος έρωτας γιατί δεν υπάρχει ο τέλειος άνθρωπος που θα γίνει εκφραστής του… To ατελές εγώ, μέσα από το εσύ:
“Κάποτε ένας πήγε και χτύπησε την πόρτα του Αγαπημένου. Ο Αγαπημένος τότε ρώτησε: “Ποιος είναι;” και τότε εκείνος απάντησε: “Εγώ!!!” Τότε η φωνή του Αγαπημένου απάντησε: “Εδώ ΔΕΝ υπάρχει χώρος για ΜΕΝΑ και για ΣΕΝΑ.” Και η πόρτα έμεινε κλειστή.
Μετά από έναν χρόνο ΜΟΝΑΞΙΑΣ και ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ ο άνθρωπος ΞΑΝΑΠΗΓΕ στη πόρτα του Αγαπημένου και την ξαναχτύπησε.
Τότε η φωνή του Αγαπημένου ξαναέκανε την ίδια ερώτηση: “Ποιός είναι;;;” Και ο άνθρωπος απάντησε: “ΕΣΥ!!!”

Χρόνος

Ζούμε γρήγορα, βιαστικά, ανυπόμονα. Βιαζόμαστε να ξεφύγουμε από το παρόν για να συναντήσουμε το μέλλον, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουμε!
Πόσο ωφελεί όμως αυτό τη ζωή μας, την ύπαρξή μας και τον κόσμο γύρω μας; Πόση αγάπη προλαβαίνουμε να δώσουμε σ' ένα βιαστικό παρόν και τι παίρνουμε σαν ανταπόδοση;
Η αγάπη είναι ένα λουλούδι που καλλιεργείται στον κήπο της ζωής. Θέλει υπομονή και χρόνο, πίστη και όνειρο, φροντίδα και ενθουσιασμό, προσφορά κι ευγένεια, για να γίνει η αγάπη γερό δέντρο ζωής στον πλούσιο κήπο της Εδέμ, όπου εκεί πια οριστικά, ο χρόνος υποκύπτει στην αιωνιότητα της αγάπης...

Πληρότητα

Προς το τέλος της ζωής, ερμηνεύει, βλέπω καθαρά πως ταξίδεψα σε λύπες, χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες, λάθη αλλά ... στάθηκα όρθιος. Αγάπησα, γέλασα, κέρδισα, έχασα... ήταν όλα μέσα στη ζωή! Γιατί τι είναι ο άνθρωπος; Τι έχει; Αν όχι τον εαυτό του με όλα αυτά, δεν έχει και δεν είναι τίποτα...Όλα έχουν το λόγο τους φίλοι μου! Μάθε και προχώρα, συγχώρεσε και αγάπησε, κατανόησε και χαμογέλα...Είναι ο μόνος τρόπος να ζήσεις μία πλήρη ζωή από την αρχή μέχρι το τέλος...